Rafał Wałęka – Kryminał prywatny, czyli trip na kwasie.

Recenzja książki Rafała Wałęki, która tak naprawdę jest kryminałem, a nie opowieścią o LSD, choć w sumie, jednym i drugim.

Na samym początku chciałabym powiedzieć, że autor może mieć urządzoną pikietę, przez obrońców praw zwierząt. Dlaczego? O tym musicie się dowiedzieć już sami.(Oczywiście z przymrożeniem oka.)

Książka opowiada o pisarzu o dość diabolicznym nazwisku – Tymon Dantej. Tymon próbuje rozwikłać zagadkę pewnego zdarzenia z przeszłości, w którym brał udział. Problemem w dojściu do celu jest fakt, że nie wiadomo czy owe zdarzenie rzeczywiście miało miejsce.

Jazda bez trzymanki.

Kiedyś pisałam o książkach, które mają ponad trzysta stron, ale niestety są puste w środku. Tak książka jest rzeczywistym przeciwieństwem tego zdarzenia.

Tu się ciągle coś dzieję. Nie ma chwili przystanku. Akcja jak i sama fabuła, bo tej książce akcja to fabuła, jest na pełnym gazie. Nie możesz oderwać się od tej pozycji. Masz wrażenie, że jeśli ma chwilę odwrócisz wzrok od powieści, zaraz wydarzy się coś niespodziewanego. Raz po raz musiałam sobie powtarzać, że to jedynie fikcja literacka.

Książka zaczyna się spokojnie, w odróżnieniu od Hitchcocka. Poznajemy głównego bohatera, który nie szczędzi nam swoich przemyśleń i wywodów na różne mało istotne tematy. Ale nie dajcie się zwieść, jest to jednie zmyłka.

Dupek, którego każdy lubi.

Nie wiem jak Wy, ale ja zazwyczaj zaprzyjaźniam się z bohaterami, lub ich nienawidzę. W tym przypadku nie da rady nie polubić Tymona. Jest to bohater z ciętym językiem, ale też jego dygresje są przemyślane i logiczne. Nie jest to postać mało inteligentna, za to lubiąca sobie wypić jak i wpaść w największe kłopoty.

Patrzysz na takiego i widzisz, że to zarozumiały dupek, ale i tak go lubisz, bo to taki dupek, którego da się lubić.

Teraźniejszość nie istnieję, przeszłości nie było, a przyszłość nie nadejdzie.

Chyba najlepszym zabiegiem w tej książce jest, to że autor bawi się z nami w kotka i myszkę. Opisuje z dużą dokładnością pewne fakty, które my, jako czytelnicy, bierzemy jako pewnik. Robi to po to, aby za kilka stron powiedzieć, że to jedynie wybujała wyobraźnia pijaka nazywającego się pisarzem upalonego skrętem.

Przez całą książkę nie wiemy, czy to o czym czytamy jest, było czy będzie. Jest to ciekawe, gdyż książka przestaje być jednie opowieścią o pisarzu moczymordzie szukającym potrąconej dziewczyny.

Trupy, ksiądz pedofil i najlepsza herbatka w mieście.

Jest tego bardzo dużo. Od stereotypowego księdza, który lubi młodych chłopców po: narkomanów, seksualne orgie, napaść z kropidłem i różańcem w ręku, zabijaniu niewinnych zwierząt, samobójstwa, gwałt, narkotyki i alkoholu, homoseksualistów, zabójstwa, i wiele innych równie ekscentrycznych rzeczach zamkniętych jedynie w dwustu dziesięciu stronach.

Najlepsze zostaje na koniec.

Wszystko się kiedyś kończy, a zaważywszy na liczbę stron, ta książka dość szybko. Ale nie występuje  zakończenie,  to jest pranie mózgu. Kończy się tak, że w sumie nie wiesz czy to co się wydarzyło się naprawdę i dlaczego. Trochę wygląda to tak, jakby autor do końca nie miał pomysłu na oryginalne zakończenie, ale wiecie co? Mi się  podobało.

Możliwość napisania tej recenzji zawdzięczam autorowi.

http://rafalpisze.wixsite.com/pismak

https://www.facebook.com/pismakzpasja/