Joe Alex - Cichym ścigałam go lotem, czyli cudze chwalicie swojego nie znacie.

Recenzja książki Cichym ścigałam go lotem.

Książka leżała na półce mojego dziadka, który i tak albo już ją przeczytał, albo już nie będzie. Tak czy owak, wpadła w moje posiadanie. I będę z wami szczera, sięgnęłam po nią jedynie dlatego, że był to kryminał napisany przez ZAGRANICZNEGO PISARZA.

Książka opowiada o zmaganiach detektywa – pisarza (czy może na odwrót pisarza – detektywa), z zagadkową śmiercią na tle rodzinnych waśni. Nie żyje mężczyzna, wybitny i znany entomologa* - sir Gordona Bedforda. Na miejscu domniemanego morderstwa (ponieważ mogło być to samobójstwo) znajdujemy młodszego asystenta Bedforda, jego brata z nieciekawą przeszłością i młodszą o trzydzieści lat żonę.

* Jeśli, ktoś nie wie, kto to entomolog ( ja wcześniej nie wiedziałam), to naukowiec zajmujący się badaniami owadów.

Wstyd.

Co się bardzo szybko okazało, po sprowadzeniu tego autora na popularnym portalu internetowym,  który mówi, że lubi czytać, książka wcale nie jest autora, który nazywał się Joe Alex, ale Macieja Słomczyńskiego. Joe Aleks to pseudonim artystyczny, jak i imię i nazwisko pisarza – detektywa, głównego bohatera powieści.

Stronie od polskich pisarzy i na co dzień omijam ich szerokim łukiem. Przyjemniej tak było do tego czasu aż nie sięgnęłam po „Cichym ścigałam go lotem”. Nic nie mam do polskiej twórczości, ale mam nadzieję że mnie rozumiecie. Dziwnie się czyta, że Grażyna zabiła Mietka i teraz komisarz Waldemar rozwiązuje zagadkę, a cała akcja się dzieję w Wałbrzychu. Jakoś to po prostu nie brzmi.

Zmierzchnica trupia główka

Ćma z rodziny zawisakowatych. Na tułowiu ma charakterystyczny wzór przypominający czaszkę, któremu zawdzięcza swoją nazwę.

Autor książki robi coś czego dawno nie widziałam. Wiemy tyle ile wie główny bohater, więc rozwiązujemy zagadkową śmierć razem z nim. Stopniowo poznajemy bohaterów, rozmawiając z nimi i słuchając tego co mają do powiedzenia. Każdy ma swoje tajemnice, ale często rzeczy najprostsze są najbardziej niezwykłe. Nie chcę wam nic sugerować, a jedynie zaciekawić. Więc o co chodzi z tą ćmą?

Agatha Christie

I to przeczytanie w każdej recenzji. Styl rozwiązywania zagadki jest łudząco podobny do stylu detektywa Herkulesa Poirota. I wcale nie chodzi o dziwnie powykręcane wąsy, czy przesadną dbałość o przedziałek. Podobne, a zarazem ciekawe jest to, że każdy z obecnych na miejscu zbrodni, jest podejrzany o morderstwo, wraz z samym nieboszczykiem. Kamień spadł mi z serca, ze autor nie nawiązał do spraw rozwiązywanych przez Sherlocka Holmesa, ale to temat na inny wpis.

Ciekawostka

Czy wiecie ile ma stron ta książka? 152. Tak nie ma tu żadnego błędu. Książka ma zaledwie sto pięćdziesiąt dwie strony, a jest w stanie pięknie zaciekawić, opowiedzieć i wyczerpać temat. Jest to umiejętność, której niestety nie posiadają wszyscy autorzy. Po prostu nie wiedzą kiedy skończyć.