Jakub Ćwiek - Przez stany POPświadomości, czyli jak spełnić swój amerykański sen.

Głupich nie sieją sami się rodzą, czy jakoś tak. Sięgnęłam to tą książkę, ponieważ myślałam, że będzie o czym innym. Raczej coś w stylu jak masmedia wpływają na naszą podświadomość, czy coś w tym stylu. Kiedy zaczęłam czytać, zorientowałam się jak bardzo się myliłam.

Książka opowiada o losach grupki przyjaciół, którzy zamierzają zwiedzić Stany Zjednoczone w oparciu o kultowe filmy, serialne lub książki, które zostały obsadzone na ziemi Amerykańców.

Mentalność Polaków.

No może nie Polaków, ale moja. Gdy tylko zaczęłam czytać, moja pierwsza myśl była taka: kurczę jak ja im zazdroszczę. Bo kto, drodzy Państwo, nie chciał by spakować walizek i ruszyć w podróż za ocean w pogodni za filmami, na których zostaliśmy wychowani.

Nie zazdroszczę im w takim sensie, że jestem zła, że się im udało. Raczej dlatego, że mnie się to nie uda. Niestety, nie jestem w stanie sobie pozwolić na kilku miesięczny urlop, nawet bezpłatny, opłacić bilety, hotele i jeszcze kampera. Ale! Ale, przecież nie mówię, że nigdy, może kiedyś nadejdzie taki czas i sobie na to pozwolę.

Nasi podróżnicy, mają taką pracę, która pozwala im na takie podróże, a nawet na tym zarabiają, a czy ktoś mi zabronił kiedyś tak pracować. Nie. Winna jestem sama sobie.

Szklanką po łapkach.

Wracając do fabuły. Książka jest reportażem pisanym przez Jakuba Ćwieka o przygotowaniach, samej wycieczce i powrocie. Po pierwsze, Jakub Ćwiek, to raczej wprost kojarzył mi się z fantastyką, ale człowiek jest omylną istotą. Tak czy owak, udało się im dotrzeć do miejsc, które my zwykli zjadacze chleba, znamy jedynie z wybuchających samochodów, kaskaderskich wyczynów, czy największych miłości, na śmierć i życie. Bo kto nie chciałby się przebiec po schodach, po których biegał sam Rocky Balboa, no właśnie kto?

Nie ja.

Kiedyś byłam w Paryżu. Kto nie oglądał kiedyś filmu romantycznego, którego akcja rozgrywała się w Paryżu, niech pierwszy rzuci kamieniem. I kiedy stałam już pod tą wierzą Eiffla i zobaczyłam aleje Pół Elizejskich, to mówiąc szczerze mega się rozczarowałam.

Do katedry Notre-Dame była kilometrowa kolejka, a w Luwrze, dałam rade się skupić na eksponatach jedynie przez półtorej godziny. Potem już mnie nic nie interesowało. Dla mnie po prostu to nie jest to.

Amerykański sen.

Ja również posiadam swój amerykański sen, ale jest on zupełnie inny. I choć bardzo by chciała być blisko willi Stephena Kinga, to nie przygotowałabym całej wycieczki w oparciu o seriale czy filmy, bo dla mnie to po prostu nudne. Ciekawe jest i owszem, na ekranach telewizora, w życiu jest już to dużo mniej barwne. Bo budynek jest tylko budynkiem, a ciekawy staje się jak wybucha, a Bruce Willis ratuje się w ostatniej chwili.

Nie krytykuje.

Książka mnie strasznie wymęczyła. Niezmiernie się na niej wynudziłam, ale nie mogę powiedzieć, że nie jest dobra. TAK KSIĄŻKA JEST DOBRA. Tylko nie dla mnie. Jeśli nic się nie dzieję, a ktoś jedzie samochodem i dzwoni do kogoś innego i chce mu powiedzieć, że już kupił bilet, ale jeszcze nie ma wizy i bla bla bla, to mnie po prostu średnio ciekawi.

Foto, fotka, selfie.

Czego nie można im zarzucić to fotorelacja. Zdjęcia są wprost genialne. Jedne to ujęcia artystyczna, ale mnie najbardziej urzekły ich prywatne fotografie. Tam gdzie mają głupie miny, są nie ucharakteryzowani, a często są zmęczeni. Te zdjęcia zawładnęły moim sercem. Widać na nich Amerykę taką jaka jest, a jest różnobarwna, przepiękna i inspirująca.

Przekonajcie się sami.

Książkę przeczytałam dzięki