Recenzja książki dziecięcej. Tajemniczy ogród - Frances H. Burnett, czyli książka wcale nie o ogrodzie.

Dziś na blogu Książki Agi, będziemy się przyglądać opowiadaniu o tajemniczym tytule, tak tajemniczym jak sam ogród. Ten opis lektury jest ciekawy ponieważ, książka z pozoru opowiada o małej dziewczynce, która po śmierci rodziców trafia do starego domu, swojego wujostwa. Tam poznaje swojego kuzyna jak i tytułowy tajemniczy ogród. Ale czy o tym naprawdę jest książka?

Niechciane dziecko.

Mery Lenox, bo właśnie o niej mowa, od urodzenia była niechcianym dzieckiem. Moim zdaniem słowa: niechciane dziecko są zbyt trywialne. Bardziej była człowiekiem, który nie powinien istnieć, najlepiej gdyby istnieć przestała. Podejrzewamy, że była wpadką próżnej marki z wysoko postawionym w amii ojcem. Matka jej nie chciała, więc dała ją w ręce opiekunki. Ta nie potrafiąc znaleźć złotego środka, między wychowaniem dziecka, a służeniu białym ludziom, rozpuściła małą Mery. Chciałabym zauważyć, że ojciec dziecka również się nim nie interesował. Nawet gdy jej rodzice umierali, nie wspomnieli nawet słowem, że ktoś powinien się nią zająć.

Gdzie ten diabeł?

Mary została przewieziona do swojego wuja w Hrabstwie Yorkshire, i tam, i tam w sumie nic. Zaczyna się sama ubierać, nie kaprysi za dużo, jest w sumie, dość normalnym dzieckiem, które cierpi na chroniczną nudę. Poznaje ogrodnika, dla którego jest grzeczna i uprzejma. Również dla swojej pokojówki jest milsza i grzeczniejsza niż na to wskazują obecne maniery.

Dziecko, które powinno umrzeć.

Tu następuję zwrot akcji powieści, ponieważ Mary poznaje Colina, swojego kuzyna. Chłopiec, tak jak ona jest niechciany od urodzenia. Jego matka zmarła młodo a ojciec z powodu podobieństwa syna do matki, nie chce go widzieć. Przypomina mu jedynie o cierpieniach. Sytuacja dość chora. Colin jest rozpieszczonym i hipochondrycznym samarkaczem, dodatkowo nie wychowanym, ale na miłość Boską, jaki ma być jeśli nikt go nigdy nie wychowywał a o miłości już nie mówiąc. Płaci wysoką cenę, tylko za to, że ma oczy podobne do matki.

Colin, wiele razy słyszał jak cała służba życzy mu śmierci. Jak to musiało się odbić na psychice dziecka, które ma zaledwie dziesięć lat? Chłopiec z niecierpliwości wyczekuje na swój koniec, jako uwolnienie od ciągłego bólu i swojego kalectwa. Oczywiście Colin nie jest kaleką, a ból jest raczej wyimaginowany.

Nadchodzi pomoc.

I tu pojawia się kolejna postać – Dick. Bohater jest przeciwieństwem obu dzieci i ucieleśnieniem wszechpotężnego dobra. Nie ma na świecie lepszego chłopca niż on. Jak dla mnie autor ciut przekoloryzował, bo w końcu nikt nie jest idealny. Dick budzi z letargu oboje dzieci i prowadzi je ku pełnemu wyzdrowieniu fizycznemu i psychicznemu.

Czary

Dzieci wierzą w to, że Dick i ogród mają w sobie magiczną moc, która poprawia im zdrowie. Oczywiście zdrowie poprawia im ruch, świeże powietrze i pozytywne myślenie. Jeśli myślisz, że nic nie możesz zmienić, zmień myślenie.

Tu pomogło coś jeszcze. Mama Dicka, która cały czas sprawowała piecze nad dziećmi, poleciła im śpiewać pieśń dziękczynną.

Komu w takim razie powinni dziękować?

Moim zdaniem.

A moim zdaniem to wcale nie książka o ogrodzie, ale o zmaganiach psychiki małych dzieci, które zostały porzucone i niechciane. Powieść mówi o tym, że można wyjść z każdej sytuacji, nawet tej beznadziejnej dzięki odpowiedniemu myśleniu. W tym czasie było wiele sierot, więc ta książka na pewno trafiła do dużej ilości małych serc.